the reckless and the brave

Met een grijns op zijn gezicht draaide hij de jonge dame naar haar toe. "Je bent sexy." fluisterde hij zacht in haar oor terwijl ze verder danste. Ze waren op een bruiloft van een neef van Elan en ze hadden het erg naar hun zin. Elan en hij hadden elkaar ontmoet door een vriend van hen beide. Meteen was er een klik geweest. Maar beide durfde er niks mee te doen. Ze waren te verlegen, Sam liet haar weer een rondje draaien en trok haar weer in zijn armen. Hij was dol op dansen. En op Elan, daarom vond hij het geweldig om.het met haar te doen. Gewoon even de omgeving vergeten en enkel oog hebben voor elkaar en het dansen. Zo danste ze de hele avond door. Tot dat ze plots alleen op de dansvloer waren. Sam stopte met dansen en keek om hem heen. De tuin was veranderd in een zwarte kamer met enkel een lamp die heen en weer zwaaide. Zijn hand om klemde die van Elan stevig bang haar kwijt te raken. Maar toen hij naar haar keek was ze niks anders dan as wat door zijn vingers gleed.

Een schreeuw van woede liet hem wakker schrikken. Verbaasd keek hij om zich heen, al snel realiseerde hij zich dat hij zelf geschreeuwd had. Het duurde niet lang voor dat hij zich snikkend op zijn, zij rolde en roerloos op de grond bleef liggen. Hij zag zijn laatste uren met Elan weer afspelen wat hem enkel harder liet snikken. Die klootzakken ook. Hoe hadden ze zijn geliefde kunnen bijten. Eerst dachten ze dat het wel ging. Dat elan het zou overleven. Toen ze echter Rose aan wou vallen kon hij niks anders dan haar vermoorden. En nu een half jaar later miste hij haar nog steeds. Elke dag was een hel voor hem. Als hij rose niet had dan was hij Elan zonder twijfel achter na gegaan. Maar hij kon het niet over zijn hart krijgen om haar mee de dood in te nemen. Soms twijfelde hij wel eens een leven zoals dit was nog erger dan de dood. Na een tijdje duwde hij zich zelf omhoog en veegde hij zijn tranen weg. Hij keek naar de doos waar hij rose eerder die nacht in had neer gelegd zo wist hij zeker dat ze niet weg kon rollen of wat dan ook. Hij schoof de doos voorzichtig naar hem toe en haalde de klein meid er uit. Elke keer was het pijnlijk om haar te zien. Ze leek te veel op Elan, toch hield hij ontzettend veel van haar. Als haar ooit iets zou over komen dan zal zijn leven niks meer betekenen. "Hey meisje." fluisterde hij zacht. Sam drukte zacht zijn lippen tegen haar voorhoofd voordat hij de deken uit de doos haalde en die op de grond legde. Vervolgens legde hij Rose ook op de grond en verschoonde haar. Het was niet makkelijk om aan luiers te komen. Maar elke keer lukte het hem. Het was maar goed ook want anders zou hij aan de gang blijven met doeken wassen. Het was in elk geval de beste oplossing. Nadat hij daar klaar mee was pakte hij een soepstengel en brak die door midden. Rose werd weer terug op zijn schoot gezet en samen aten ze ieder zijn helft op. Uiteindelijk stond hij op en pakte zijn rugzak en de rugzak waar rose in kwam te zitten. Tja het was natuurlijk geen rug zak. Het was er voor gemaakt om een kind te dragen. Maar hij noemde het gewoon een rugzak. Zacht en op zijn hoeden sloop sam naar beneden. Hij wist dat hij nu extra op moest passen aangezien hij eerder nog geschreeuwd had. Dat zou betekenen dat als ze hem gehoord hadden dat ze in de buurt waren. Echter was dit niet het geval. Toch probeerde hij zich rustig te houden. Onder tussen streelde hij over rose haar rugje heen om ook haar stil te houden. Toen hij eenmaal uit de stad was liep hij richting het bos. Hij moest een meer zoeken waar ze zich even konden wassen. En natuurlijk hun kleren. Terwijl hij zich verder het bos in waagde zorgde hij er voor dat hij zo min mogelijk geluid maakte. Hij had geen zin om op dit moment iemand tegen te komen. Na een hele tijd gelopen te hebben vond hij een meer. Sam keek goed om.zich heen om er zeker van te zijn dat er niemand was voor dat hij zijn tas op de grond legde. Niet lang daarna volgde Rose. Hij pakte twee handdoeken uit zijn tas voor dat hij richting het meer liep met Rose en de twee handdoeken borg hij zijn tas op tussen de struiken. Eenmaal aan de rand van het meer kleden hij Rose en zich zelf snel uit en liep het koude water in. Het duurde niet lang voor dat rose haar lichaampje ook in het water zat. Hij hield haar goed vast en grinnikte toen hij de uitdrukking op Rose haar gezicht zag. "Niet aanstelen jij verwend nest" Sprak hij liefkozend. Langzaam begon hij Rose door het water heen gaan en legde haar uit eindelijk op zijn arm om haar haren wat te kunnen nat maken.

[872]

Terwijl Sam zo met Rose bezig was moest hij toe geven dat hij voor heel even alle elende vergat. Als Elan nog bij hen zou zijn, durfde hij te wedden dat ze hem nu vierkant uit zat te lachen. Een brok verscheen in zijn keel toen hij weer aan haar dacht. Echter liet hij zich dit keer niet gaan en hield zich groot. Hij glimlachte naar Rose en drukte zacht een kusje op haar voorhoofd. Hij zou er alles aan doen om haar het leven te geven die ze verdiende. Ookal zou het erg moeilijk gaan worden. Hij had namelijk geen enkel idee over het vrouw zijn. Wanneer ze dus in de pubertijd zou komen ging het nog zwaar voor hem worden. Als ze het in elk geval tot dan zouden redden. Sam zou er in elk geval voor zorgen dat ze nooit een walker zouden worden. "Euhm…” Geschrokken door de stem draaide hij zich om en trok Rose beschermd tegen zijn borst aan. Hij wist haast zeker dat het geen walker was maar je wist het maar nooit. Al snel was de dame in zijn gezichtsveld, onzeker keek hij naar haar. In deze tijden konden mensen stome dingen doen om te overleven. Zoals iemand vermoorden voor bijvoorbeeld medicijnen. Niet dat er te kort aan medicijnen was, eerder een te kort aan een veiligheid. ”Je zou haar het best kunnen wassen zoals je een baby zou dopen…” Sam keek haar even verbaast aan voor dat hij Rose wat loser liet maar haar nog steeds stevig vast hield. "Euhm dank je." In zijn stem was duidelijk te horen dat hij verbaast maar dankbaar was. Kort dacht hij even na waarna hij Rose zo vast hield en haar begon te wassen. Het was inderdaad fijner. Nadat rose gewassen was bleef hij nog even in het meer staan en bekeek de jongedame voor hem. Aarzelend liet hij zijn blik over haar lichaam gaan. Hij moest eerlijk bekennen dat ze er zeer goed uit zag. 'Hoe durf je zo naar haar te kijken, Elan zou het echt niet leuk vinden als ze er achter kwam' hoorde hij zijn stem in zijn hoofd zeggen. Snel liet hij zijn blik afdwalen naar het water. Hij had helemaal gelijk wat zou Elan wel niet denken. “Maar ik zou niet te lang blijven. ” Sam zijn ogen schoten weer naar het meisje toe en vragend keek hij haar aan. "Ik ben daarstraks hier niet ver vandaan enkele walkers tegen gekomen.” Toen ze dit zei was sam een stuk onrustiger zijn blik gleed over de omgeving waarna hij het meer uit stapte en naar zijn spullen liep. Veel schaamte kende hij op dit moment even niet. Hij wou gewoon zo snel mogelijk vertrek klaar zijn. Sam wikkelde rose in haar handdoek en legde haar voorzichtig neer. Vervolgens begon hij zich zelf af te drogen en trok snel zijn kleren aan. De kleren wassen kwam wel een andere keer. Sam ging vervolgens bij Rose zitten en droogde haar ook af. Vervolgens kreeg ook zij haar kleren weer aan. Hij stond vervolgens met haar op zijn arm op en liep naar de struik waar de spullen lagen. Sam pakte die en liep naar de jonge vrouw. "Bedankt dat je me gewaarschuwd hebt en me je tip gaf, maar ik ga niet eerder weg tot dat jou wond schoon en verbonden is." Sam ging weer zitten en zette Rose tussen zijn benen op de grond zodat ze tegen hem aan zat en zij niet om kon vallen. Sam trok zijn tas los en haalde er een doosje uit. Vervolgens vouwde hij de handdoeken op en deed die bij de vuilnis zak waar de vieze was in zat. Uit de schone nam hij een t-shirt die hij vervolgens kapot scheurde. Hierdoor had hij een stuk stof om tegen de wond te houden. Terwijl hij dat deed hield hij met zijn andere hand haar arm wat hoger en drukte wat op de wond. "Sorry als het pijn doet." Sprak hij waarna hij weer naar de wond keek en zacht op zijn lip beet. Toen het bloeden minder was geworden haalde hij het stof weg en legde die naast zich neer. Die had hij toch niet meer nodig. Sam haalde een flesje schoon water uit zijn tas en spoelde hier mee de wond schoon. Terwijl hij de huid er omheen schoon depte met een nieuw stukje stof kon hij de wond pas goed zien. Een opgelucht gevoel gleed door zijn lichaam toen hij zag dat het geen bijt was. Snel deed hij er een druk verband op en deed de kapotte shirt en het doosje weer in de tas. Het be bloede stof liet hij liggen terwijl hij zijn handen ontsmete. "Zo daar heb je even geen last meer asprine kan ik je later pas geven." Hij deed de rugzak weer om zijn schouders en ook de zak van Rose. Hij tilde haar op terwijl hij ging staan en zette haar er in. Vervolgens stak hij haar hand uit om haar te helpen met op staan. "Ik ben trouwens Sam, en deze kleintje hier is Rose." met een voorzichtige glimlach keek hij haar aan.

[861]

"Het was geen enkele probleem." Sam keek haar aan en glimlachte. Het kon dan wel geen probleem zijn maar ze had er natuurlijk ook voor kunnen kiezen om niks te zeggen en hem gewoon te laten knooien met Rose. Ook had ze hem niet hoeven te waarschuwen. Hij zou de perfecte middel zijn voor afleiding. Sam zou het toch niet snel in de gaten hebben gehad mochte de walkers trek hebben in hem en het water in zijn gegaan. Waarschijnlijk pas veel te laat. Het idee alleen al leek hem walgelijk. Maar stel dat de mens straks was uit gestorven. Wat ging er dan met de walkers gebeuren. Zouden ze elkaar op gaan eten of stierven ze gewoon. Eigenlijk was het best raar dat er walkers waren. Welke gek had deze virus kunnen maken en dan ook nog eens zo kunnen verspreide. Als de mens nu gewoon samen werkte kunden ze hen wel aan. "O de wonde is niet zo erg hoor" Haar stem haalde hem uit zijn gedachten en schudde zijn hoofd. "Nu misschien niet, maar let maar op als je er nu niks mee doet dan word het erger." Ergens was hij bang geweest dat de wond een bijt wond was. Dat zou beteken dat ook deze jonge dame al te snel zou veranderen in een walker. Iets wat hij totaal niet wou aangezien hij dan geen andere keus meer had dan haar te doden. Iets wat hem meteen aan Elan liet denken. Ze hadden te lang gewacht, en uiteindelijk had ze rose willen op eten. Rose haar gehuil kon hij maar niet vergeten. En Elan al helemaal niet. Maar gelukkig ging het goed met Rose, ze zou alleen nooit met een moeder op groeien. "Maak je daar maar geen zorgen over, ben al meer gewend."Sam haalde zijn schouders op en keek haar aan. "Dat kan dan misschien wel zo zijn, maar ik hou er niet van om iemand pijn te doen. En al helemaal niet als die iemand een vrouw is." Eigenlijk had hij totaal geen idee hoe oud lilith was. Hij schatte haar toch een paar jaar jonger dan dat hij zelf was. "bedankt" Sam was blij met het eind resultaat, de wond zat nu in het verband dus kon er ook geen infecties enzo komen. "Geen dank." Sprak hij met een glimlach. Sam moest moeite doen om niet te grinniken toen hij zag dat ze verrast keek. Blijkbaar was ze het niet gewend dat iemand zo deed. Maar sinds hij Rose had, was hij een stuk zorgzame ook naar andere toe. En dat scheelde toch wel weer. Zo kon hij haar helpen. Hij had natuurlijk ook alleen voor Rose en hem kunnen kiezen en meteen weg te gaan. Dat zou hij vroeger waarschijnlijk dus wel hebben gedaan. Dat hoeft echt niet hoor" Kort haalde hij zijn schouders op en keek haar aan. "Ik vind van wel, ik wil je graag helpen." De glimlach op zijn gezicht was er nog steeds. "Daarbij ben ik wel toe aan een gesprekspartner. Deze hier spreekt een taal waar ik niks van snap." Zijn lach was zacht te horen terwijl hij een kus drukte op Rose haar kruin. Hij keek weer op naar de jonge vrouw en glimlachte. "Ik wil je niet van last zijn." Hij keek weer even naar Rose voordat hij weer terug keek naar Lilith. "Dat ben je vast niet." Ze zag er niet uit als of ze lastig kon zijn. Toen hij eenmaal recht stond en Lilith zijn hand had gepakt, hielp hij haar omhoog. Toen ze zo dicht bij hem stond moest hij toch even slikken. Sam kon het niet voorkomen dat zijn wangen wat rood werden. Hij was dan ook blij toen Lilith een stap achter uit deed. Niet wetend wat hij moest doen keek hij naar de grond. Het was ook echt iets voor hem om te gaan blozen. Het was gewoon een tijd geleden dat hij zo dicht in de buurt was met een vrouw. "Sorry...de laatste paar dagen...ben ik nogal onhandig" Hij keek weer op naar haar en beet zacht op zijn lip. "Maakt niet uit, kan gebeuren." Hij kon ook nog wel een onhandig zijn. Echter moest hij blij wezen dat hij daar door nooit te dicht bij een vrouw kwam te staan aangezien de kans dan groot was dat hij een klap zou krijgen. Iets waar hij niet echt op zat te wachten. Toen ook Lilith haar naam had gezegd was hij nu echt wel klaar om te vertrekken. Hij moest nog genoeg doen vandaag en tegenwoordig kon je het niet naar morgen verplaatsen. "Euhm...mag ik haar eens vasthouden?" Twijfelend keek hij Lilith aan. Hij wist niet of ze wel te vertrouwen was en om eerlijk te zijn wou hij hier gewoon weg. Ze zei immers zelf dat er Walkers in de buurt waren. Dan was het niet slim om te blijven. "Als het mag van jou hé" Toch besloot hij om nee te zeggen. "Nee sorry, Rose en ik moeten verder. Ik moet nog op zoek naar een slaapplek en dat soort dingen." Kort beet hij op zijn lip en keek haar aan. "Je mag best mee, als je wilt." Vragend keek hij haar aan.

[867]