Welcome to the nightmare in my head

|| LEO ||
"Welcome to the nightmare in my head"

Haar oranje-rode haren zaten in de weg, ze streek de plukken steeds opnieuw achter haar oren. Maar ze waren zo eigenwijs dat ze weer terug sprongen op de plekken waar Lucy ze niet wilde hebben. Een zachte zucht ontsnapte tussen haar lippen vandaan terwijl ze om haar heen keek. Ze moest eten vinden, maar waar? Ze had al spijt dat ze zich nergens had aan gesloten. Ze had gemakkelijk ergens tussen kunnen kruipen en als een jong meisje in de armen worden gesloten bij de mensen om haar heen. Maar Lucy was op de vlucht geslagen omdat ze bang was. Nu zat ze alleen bij haar zelf. Vaak was ze te vinden in de bossen omdat, daar het eten te vinden was. Maar ze was daar weg gevlucht omdat een aantal dagen geleden werd achterna gezeten door de wezens. Ze had niets anders op zak dan een kleine zakmes die ze van haar broer had gekregen toen ze nog klein waren. Ze wist niet eens wat er van haar broer bekomen was na dat ze werden aangevallen. Hun vader was vermoord door de wezens. Hun moeder was al een tijdje dood. Haar broer was weg, waar hij heen was gegaan wist ze niets. Maar hij was niet dood, dat wist ze wel. Of dat hoopte ze vooral. Lucy maakte haar weg over de droge paden die voor haar uit lagen. Alles zag er droog uit, nergens voelde ze zich comfortabel genoeg om rustig te kunnen lopen. Altijd in een klein beetje in een gedoken, elk moment klaar om zo hard mogelijk weg te kunnen rennen. Ze was niet meer bang, alleen als ze dichtbij waren. De kleine straten van het stadje waren leeg en Lucy maakte haar weg, ze keek even om elke hoek voordat ze door liep en uiteindelijk besloot ze om in een van de huizen binnen te treden.

Het huis zag er verlaten uit, de bewoners zijn waarschijnlijk uit haast weg gerend uit hun huis. Lucy kon dat wel zien aan alles dat er nog lag en aanstond. Een pannetje op het gas fornuis was overgekookt en het stonk er naar aangebrandt voedsel. Het was dus nog niet zo lang geleden dat de personen hier zijn weggevlucht. Lucy dook in een en hield het zakmes stevig in haar handen vast. Ze draaide het vuur uit en begon aan de rest van het huis. Als het nog niet zolang geleden is zou het heel goed kunnen dat het meeste voedsel nog goed zou zijn. Dat kon ze mooi in slaan in de rugzak die ze om haar schouders had hangen. Langzaam sloop ze verder door het huis totdat een angstaanjagend geluid haar stokstijf liet staan van de angst. Er waren andere voetstappen. Ze durfde zich niet meteen om te draaien maar toen ze het geluid hoorde van een adem in haar oor kon ze het niet laten. Ze draaide zich in volle paniek om en zag daar het wezen staan dat haar vader had vermoord. Met trillende handen hield ze het zakmes voor haar uit. Maar ze was veelste bang om het monster echt pijn te doen. Ze had de tranen al weer over haar wangen lopen door alleen al de gedachten aan de dood. Ze was achtervolgd door het monster zonder dat ze het had geweten. Ze mocht blij zijn dat ze nog steeds leefde. Huilend en schreeuwend van angst probeerde ze het monster weg te jagen, maar het kwam alleen maar dichterbij.
"Ga weg!" Krijste Lucy huilend. Ze kon maar weinig zien door de tranen. Lucy nam haar stappen achteruit totdat ze met haar rug tegen de muur stond. De paniek nam toe omdat ze nergens meer naar toe kon. Dit zou het voor haar betekenen, ze zou dood gaan omdat ze niet weet hoe ze zichzelf moest verdedigen. Het huilen werd steeds erger en ze maakte zich er al niet meer druk om of ze nu dood zou gaan of misschien morgen, maar dat betekende niet dat ze niet zou sterven voordat ze zou vechten. Ze zwaaide het zakmes voor haar uit, maar haar ogen waren verblind door de tranen. Ze kon niet zien of ze het monster geraakt had of niet, maar er was wel iets gebeurd waardoor het monster stil bleef staan. Toch liet het Lucy nog niet stoppen, ze bleef met haar zakmes zwaaien net zo lang totdat ze zeker wist dat er niets meer kon gebeuren met haar.

[739]

"Welcome to the nightmare in my head"

Lucy begreep niet hoe het kon gebeuren. Ze had het ook niet gezien, maar het monster stopte. Maar zij stopte niet. Ze bleef met het zakmes rond zwaaien, maar een knal liet haar op schrikken. Lucy dook in een op de grond en voelde een warme vloeistof over haar heen spatten. Ze beschermde haar gezicht door door haar armen over heen te leggen. Pas toen het monster geen geluid meer maakte keek ze op. Ze snakte naar adem omdat haar tranen nog over haar wangen rolde. Ze wilde hier weg, ze wist niet hoe dit kon gebeuren. Maar ze wilde hier weg. Ze wilde nu weg. Ze huilde gewoon van angst en omdat er nu een dood monster voor haar lag. Ze wist wel dat er verschillende benamingen waren voor die monsters, maar dat kon haar niets schelen. Het waren monsters. "Ben je gestoord? Wat doe je hier in je eentje?!" Lucy keek op. ondanks de toon van de man voelde ze zich zo opgelucht. Hij was de eerst levende persoon die ze zag in weken. Ze was bijna bang geweest dat ze de enige nog over was. Via de muur hielp ze zichzelf weer overeind en keek de man opgelucht aan. Ze kon geen woorden vormen, het snikken zat nog te hoog in haar keel.
"I-Ik... Ik," Meer kwam er nog niet uit haar keel. Ze wilde wel zeggen dat ze hier was omdat ze naar eten zocht. Dat ze niet wist waar het monster vandaan gekomen was, maar dat kreeg ze allemaal niet uit haar keel vandaan. Uit angst sprinten ze op de man af en sloeg haar armen om hem heen om haar gezicht te verbergen in zijn borstkast. Ze was zo blij om een leven persoon te zien. Zacht snikkend bleef ze even zo staan, tot dat ze zich realiseerde dat ze misschien iets heel raars deed. Ze maakte zich los en nam een stap achter uit.
"S-sorry." Zei ze zacht met een schorre stem.

"Ik ben Leo, en jij?" Lucy had van haar vader geleerd nooit haar naam te geven aan vreemde. De eerste monsters waren toen gevonden in verschillende steden en hun vader probeerde haar en haar broer zoveel mogelijk te leren. Voor al zoeken naar eten en zich schuilhouden tussen mensen of in huizen. Maar deze dingen leek Lucy allemaal vergeten te zijn. Misschien omdat de realiteit veel anders was dan het oefenen. Als haar vader haar gevonden had zou ze niet sterven. Als een monster haar zou vinden zou ze wel sterven. Al had ze deze dag geluk gehad.
"Lex, meneer." Antwoorden Lucy. Ze veegde de tranen uit haar ogen. Lex klonk heel jongensachtig, maar ze kon geen andere naam verzinnen. Lex stond voor Lucy Elyssa Xav. Omdat ze vlug een naam moest verzinnen voor haar zelf had ze deze aan gehouden. Zo loog ze toch niet helemaal over haar naam. Ze sprak hem alleen niet helemaal uit. Haar vader had vertelt dat het te gevaarlijk was om je helemaal naam te vertellen. Je wist maar nooit of de levende onder ons contact hadden met de monsters. Misschien dat ze het deden om in leven te blijven. Lucy begreep het wel, als het haar in leven zou houden zou ze het waarschijnlijk ook doen. Ze wilde niet dood. Ze keek op naar Leo, vanwege haar jonge leeftijd was ze voor veel mensen een obstakel. Daarom had ze zich ook bij niemand aangesloten. Ze zou alleen maar voor problemen zorgen omdat ze onhandig is.

[591]

"Welcome to the nightmare in my head"

Ze stond er toch wel een beetje verstelt van dat de man haar niet meteen had weg geduwd. Het voelde dan ook zo fijn aan om even iemand vast te houden. Iemand die levend is en je niet probeerde te vermoorden. Een zachte zucht van opluchting verliet haar lippen, ondanks dat het een vreemd gebaar is wat ze deed. Maar het voelde fijn om iemand vast te houden. Om vastgehouden te worden. Toch nam ze maar een stap achteruit en verontschuldigde ze zich. Ondanks dat het voor haar heel normaal leek, was het voor de man misschien een beetje vreemd geweest. Twijfelend vertelde ze haar naam, ondanks dat het niet haar echte naam was kon hij haar met een naam aanspreken. Zoals zij hem kon aanspreken met Leo. Maar ze hield het netjes bij meneer. "Aangenaam, mevrouw," Een waterig glimlachje verscheen op zijn gezicht. Ze voelde zich op haar gemak bij de man omdat hij haar gered had. Maar het waterige glimlachje verdween ook weer net zo snel toen Leo haar bij haar arm had gegrepen en mee gesleurd had. Ze kon hem maar met moeite bij houden. De man was groter dan haar en had langere benen en had overduidelijk een veel betere conditie dan Lucy. Hij had nog een boodschappen tas bij zich zag Lucy nu. Waarschijnlijk had hij die laten vallen toen hij Lucy had horen gillen. Hij was net zoals zij opzoek geweest naar eten. Alleen al aan de gedachten van eten kreeg Lucy honger. Ze schudden die gedachten uit haar hoofd. Ze moest niet aan eten denken, ze moet Leo bij houden. Ze waren de deur door gerend en Leo keek achter om. Lucy wilde wel achter om kijken, maar daar kreeg ze de kans niet voor omdat ze werd meegetrokken door Leo. Hij riep dat ze hier weg moesten zijn. Lucy voelde haar hart in haar keel kloppen. Dat monster was niet alleen. Er waren meer monsters. Ze probeerde flink te zijn en de tranen niet de overhand te laten nemen. Ze kon dit, Leo zou haar beschermen nu. Ze rende achter hem aan en probeerde hem zo goed mogelijk bij te houden.

Ze waren een steegje in gerend die dood liep. Afwachtend keek ze Leo aan. Wat was hij van plan? Ze konden hier niet weg en die monsters waren snel geweest. Opnieuw werd Lucy mee getrokken door Leo, maar dit keer op een trappetje dat langs het huis liep. Ze klom zo snel mogelijk op het trappetje dat eindigde op het dak. Ze begreep totaal niet welke kant de man op wilde gaan. Dit zou niet beter helpen. Al helemaal niet als ze straks zou vallen. "Je kunt me maar beter vertrouwen..." Met lichte paniek in haar ogen keek ze Leo aan. Wacht waarop moest ze vertrouwen? Ze voelde hoe de greep om haar arm verstevigd werd. Ze wilde Leo ook steviger vast grijpen omdat ze eindelijk begreep wat hij bedoelde. Hij wilde springen naar de overkant van het dak. Ergens was het kalmerend om te zien dat Leo dezelfde angst voelde als Lucy. Ze greep hem stevig vast en deed wat hij zei. Ze durfde niet naar beneden te kijken, bang dat het haar zou afleiden en dat ze dan beide zouden vallen. "Eén... Twee... Drie... Spring!" Lucy sprong zo ver als ze kon en had haar ogen gesloten en liet zich leiden door Leo. Met een harde klap kwam ze terecht op het harde dak van het volgende huis. Ze sprong overeind en keek naar de andere kant.
"Het is gelukt." Sprak ze buiten adem. Ze keek om naar Leo.
"Het is gelukt!" Riep ze nu blij. Ze geloofde het niet, het was haar gelukt. Ze waren aan de overkant. Het was hun gelukt om naar de overkant te springen. Maar dat betekende nog niet dat ze af waren van de monsters. Aan de overkant stonden zij ook op de dakrand. Zouden ze gaan springen? Ze keek recht in de ogen van een van de monsters. De angst bekroop haar, maar haar blijdschap van de sprong was ze nog niet vergeten. Lucy wilde hier niet langer blijven. Ze stond overeind en ging weer met Leo mee.

[707]