The fault in our stars

van **Lex** wo mei 15, 2013 7:50 am

|| FINN ||
'The fault in our stars'

Lucy rende zo hard als ze kon. Ze durfde niet achter haar te kijken omdat ze bang was voor wat ze zou zien. Ja de monsters waren voor haar al een gewoonte geworden. Maar de angst daar voor was nog niet een gewoonte geworden. Misschien moest ze daar gewoon aan wennen. Als je ze van dichtbij bekeek waren ze heel eng. Maar van ver weg kon je het toch niet zien. Toch durfde ze nog steeds niet om te kijken. Ze rende zo hard als ze kon, maar was veelste klein om zo snel te zijn als de grote monsters die achter haar aan zaten. De tranen in haar ogen maakte haar zicht wazig. Ze veegde ze vlug van haar gezicht. Ze schoof door onder een hekje van een huis. Een paar schrammen over haar been voelde ze scheuren. Naar de wond zou ze later wel kijken nu eerst moest ze ergens verstoppen om op de kaart te kijken waar ze naar toe wilde gaan. Ze sloeg een deur in en verstopte zich in de kast die ze als eerste kon vinden. Ze haalde haar tas van haar schouders en haalde de kaart uit haar tas. Ze vouwde hem open en legde haar vinger vliegens vlug op de plaats waar ze nu was. Binnen een aantal uur had ze leren kaartlezen als de beste. met een lijntje wist ze uit te stippelen dat ze dichtbij de kerk was en daar zo snel mogelijk kon komen zonder gezien te worden. Als ze daar een tijdje zou blijven dan zou er niets gebeuren met haar en was ze veilig. Dat hoopte ze in elk geval. Ze propte de kaart weer in haar tas. Het zakmes dat ze van haar vader had gekregen had ze in haar handen vast gegrepen. Zo hard als ze kon trapte ze de kast deur in en rende weg. Door het geluid hoorde ze dat de monsters haar weer hadden gevonden.
"Shit." Mompelde ze vluchtig. Ze keek niet om en rende zo hard mogelijk weg. De route in haar hoofd uit gestippeld en het zakmes in haar hand rende ze naar het kerkje dat iets verder op lag.

Ze voelde haar been branden van de pijn. Ze had beter over het hekje kunnen springen. Maar ze wist niet zeker of ze dat zou redden. Daarom was ze er onder door geschoven. Ze probeerde haar verstand op nul te zetten en rende gewoon door. Lucy haalde de moed bij elkaar en keek even om. Er was niets te zien achter haar. De geluiden waren ook niet meer te horen, maar dat hield Lucy niet tegen om verder te rennen. Ze rende door en sprong dit keer wel over het stenen muurtje van het kerkje. Ze rende de deuren door van de kerk en zag de persoon niet op tijd waar ze tegen aan botste. Doordat ze zo hard rende kon ze niet op tijd stoppen waardoor ze op de grond viel. Bij haar val nam ze de persoon mee waar ze tegen op botste en viel boven op hem. Ze steunde op haar handen en keek recht in de ogen van de... De man waar ze boven op gevallen was.
"Gast." schreeuwde ze half uit. Ze moest op adem komen en keek de man onder haar beschuldigend aan. Niet dat hij er iets aan kon doen dat zij aan het rennen was voor de monsters of omdat ze viel. Ze keek even achterom voordat ze van de man af ging. Er was niets of niemand te zien. Ze kroop van de man af en stond binnen een aantal tellen recht. Ze klopte haar kleren af en trok even een vies gezicht toen ze de pijn door haar benen voelde gaan.

van **Finn** do mei 16, 2013 9:27 am

[dohtml]

Don't lie,
Truth is faster than the lie, so why would you think it can win?

Snel draaide de jonge man om zijn eigen as nadat hij een paar meter gelopen had en een opgeluchte zucht rolde over zijn lippen toen hij merkte dat er geen Walker achter hem aan liep. Na die ene keer was hij toch iets meer op zijn hoede, wilde Daryl gewoon laten zien dat hij heus wel op zichzelf kon passen en er niemand was die hem constant moest beschermen. Ok, er waren al een heleboel momenten geweest dat anderen zijn leven hadden moeten redden, maar dat wilde niet zeggen dat hij er niets van geleerd had. Wel spijtig dat er altijd eerst tien keer iets ergs moest gebeuren voordat hij het ook daadwerkelijk leert, maar dat was zijn probleem en niet dat van iemand anders. Natuurlijk raakten anderen er wel geïrriteerd door, maar dat was dan weer hun probleem. Je zou dus kunnen zeggen dat iedereen wel ergens een probleem mee had, met zichzelf of met anderen. Snel schudde Finn zijn gedachten even van zich af en concentreerde zich terug op zijn omgeving. Normaal zou hij nu dicht in de buurt van de kerk moeten zijn waar hij eventueel zou kunnen uitrusten voordat hij terug naar de gevangenis vertrok. Ergens was het gewoon best vermoeiend om de hele tijd op je hoede te moeten zijn en weg te moeten rennen van zodra er gevaar dreigde. Er was echt niets meer over van de wereld die hij vroeger kende, iets dat hem op sommige momenten best wel sad kon maken. Daarbij verkocht hij nu veel sneller iemand een dreun dan vroeger daar mensen nu op de een of andere manier veel sneller op zijn zenuwen begonnen te werken. Toch duurde het zelfs nu nog erg lang om hem echt kwaad te krijgen, al bestonden er ook mensen die er maar twee minuten voor nodig hadden.

Een glimlach speelde om zijn lippen toen Finn het gebouw in het oog kreeg zonder dat hij problemen had gehad met een Walker, perfect. Dat betekende dus dat ze niet in en buurt waren en hij zich best mocht ontspannen. De greep om het handvat van het zware keukenmes dat hij vest had, verslapte wat en toen hij echt nergens een spoor van een Walker kon vinden, stak hij het zelfs achter zijn riem. Als hij het nodig zou hebben, kon hij het wel snel terug pakken al hoopte hij dat dat niet nodig zou zijn. Met een soepele beweging duwde de jonge man de deuren van de kerk open en stapte naar binnen. De grote deuren liet hij maar open staan zodat hij Walkers zou kunnen zien aankomen en optijd weg zou kunnen rennen. Een afkeurend geluid verliet zijn mond toen hij merkte dat mensen de kerk blijkbaar al geplunderd hadden, iets dat best onrespectvol was. Het was nu niet dat Finn echt Christelijk was, maar hij had wel respect voor verschillende Godsdiensten en voor zover hij wist was een kerk heilig voor Christenen. Vanaf het moment dat hij snelle voetstappen hoorde, draaide hij zich verschrikt om en slaakte een geschrokken kreetje toen iemand tegen hem aanliep en mee de grond optrok. Met een smak belandde ze beide op de grond en even sloot de jonge man zijn ogen door de pijn in zijn hoofd om de persoon daarna recht aan te kijken. Goed dat het geen Walker was, anders had hij nu vast en zeker een probleem gehad. “Vrouw!” reageerde hij op dezelfde manier als het roodharige meisje en stond wat moeilijk op van zodra ze van hem af was gegaan. Terwijl hij zijn hand tegen zijn achterhoofd –die voelde alsof er een stoomwals overheen was gereden- drukte, liep hij naar zijn hoed toe die in de val van zijn hoofd was gerold. In een soepele beweging zette hij het ding terug op zijn hoofd voordat hij naar de ingang van de kerk liep om te checken of er niets aankwam. Toen dat niet het geval was, draaide hij zich terug om naar het meisje en keek haar even met ene frons aan waarna hij terug even over zijn schouder keek. Dit herhaalde hij een paar keer totdat hij zeker wist dat er niets aankwam en met een zucht ontspande hij weer. “Waarom rende je zo hard? Je hebt me bijna een hersenschudding bezorgt.” Finn was altijd al straight to the point geweest, vond het zelf ook niet leuk als mensen rond de pot gingen draaiden. “Je been moet verzorgt worden, anders gaat het misschien ontsteken.” Zonder echt op antwoordt te wachten, liep hij naar zijn rugzak toe die hij bij het binnenkomen aan de kant had gegooid en haalde er een propere doek en wat ontsmettingsmiddel uit waarna hij terug liep naar het meisje. Die dingen had hij gewoon altijd bij aangezien hij zichzelf kende en wist dat het heel goed van pas kon komen. “Mag ik?”

TAG:Lex | WORDS:804 | CREDIT:LESLY

van **Lex** do mei 16, 2013 9:56 am

'The fault in our stars'

De klap die Lucy maakte door tegen de man aan te lopen was harder aan gekomen dan ze verwachtten. Waarschijnlijk moest de man er nog slechter aan toen zijn dan zij. Op zich kwam zij nog vrij zacht terecht als je het vergelijkt met de klap die Lucy gemaakt had. Ze was tenminste niet op de koude stenenvloer gevallen. “Vrouw!” Lucy fronste haar wenkbrauwen en kort uit het veld geslagen schudden ze haar hoofd.
"Meisje!" Riep ze terug naar de man. Als mensen voorbij moesten lopen zouden ze heel vreemd gekeken hebben. Ze schreeuwde maar wat naar elkaar terwijl ze op de grond lagen.
"Meisje, bedoel ik. Ik ben een meisje." Verbeterde ze zich. Ze was niet oud genoeg om een vrouw te zijn. Daarbij was er helemaal niets vrouwelijks aan haar, ze renden als een man om niet op gegeten te worden en ze sprak soms net zoals als een man omdat er niemand meer was die op haar letten om te controleren of haar woorden af te leren. Ze kroop van de man af en merkte nu pas hoe erg haar been er aan toe was. Ze was op een van de banken gaan zitten die nog overeind stonden. Het kerkje had er waarschijnlijk heel mooi uit moeten zien. Ze liet haar ogen even door de kerk glijden en keek daarna naar de man die ze onderste boven had gelopen. Ze hield haar hoofd even schuin toen hij naar buiten keek had zijn even de kans om hem te kunnen bekijken. Hij zag er wel als een oké iemand oud. Ze schatte hem rond de twintig, misschien iets ouder. In elk geval was hij een levend persoon en dat vond ze heel belangrijk. Ze had wel nog iemand anders leren kennen die ook levend was. Die persoon had haar gered van een van de monsters, maar dit keer had ze het helemaal zelf opgelost doordat ze harder kon rennen dan ze verwacht had. Wel had het voor de man iets minder goed uit gepakt omdat hij zo hard op de grond was gevallen. Ze glimlachte liefjes toen de man haar weer aan keek. Soms moest ze het er echt van hebben dat ze volgens vele er zo schattig uit zag, anders had ze allang dood geweest omdat niemand naar haar om keek. Misschien was dat niet helemaal waar, maar Lucy wist ook wel dat als je schattig was mensen zich aan je hechten en ze je willen beschermen. Dit was dan ook de hele act van Lucy, al wist ze de laatste tijd niet zeker of het nog wel langer een act was. Ze was doodsbang voor die monsters daarbuiten en ze zocht inderdaad naar iemand die haar kon beschermen.

“Waarom rende je zo hard? Je hebt me bijna een hersenschudding bezorgt.” Ze beet zachtjes op haar onderlip en liet haar blik naar de stenen vloer gaan. Ze speelde wat onschuldig et haar vingers en keek uiteindelijk de man weer aan.
"Monsters, er waren monsters daar buiten en ik moest aan ze ontsnappen." Zei ze zachtjes. Het was niet echt iets om je schuldig over te voelen, iedereen werd achtervolgd door de monsters.
"Maar ik heb ze af geschud!" Zei ze vlug. Niet dat de man haar weer naar buiten zou sturen omdat zij hem in gevaar zou brengen door de monsters hier heen te lokken. Ze glimlachte weer wat rust gevend toen ze dat er uit had. Hij kon haar eigenlijk niet weg sturen, Lucy leefde alleen en zou alleen doen wat ze zichzelf op zou dragen. “Je been moet verzorgt worden, anders gaat het misschien ontsteken.” Lucy keek naar haar been. De wond zag er vies uit. Waarschijnlijk viel het nog wel mee, maar zag het er zo vies uit door de aarde. Hij prikte behoorlijk omdat ze had gezweet en dat er in was gekomen, ook het vuil was er in gekomen en dat deed ook zeer. Ze keek naar de man die naar zijn tas liep en daar spullen uithaalde. Waarschijnlijk zou hij het gaan ontsmetten. Alleen al het idee was voor haar vreselijk. Dat prikte heel erg. Maar ze moest flink van haar zelf zijn en op haar tanden bijten. “Mag ik?” Lucy knikte langzaam.
"Oké." Zei ze op zachte toon. Ze zetten zich meteen schrap voor de pijn die ze zou gaan voelen als hij de wond zou gaan ontsmetten. Ze kneep haar ogen dicht en balde haar handen tot vuisten. Ze beet hard op haar kiezen om de pijn helemaal uit bannen die ze binnen enkele seconden zou gaan voelen.

van **Finn** vr mei 17, 2013 10:01 am

Don't lie,
Truth is faster than the lie, so why would you think it can win?

De geschrokken uitdrukking veranderde langzaam in een grijns toen Finn hoorde hoe het meisje hem corrigeerde. Meisje dus, geen vrouw. Nu ze het zei zag hij ook wel dat ze nog niet helemaal volgroeid was en wat van die kinderlijke trekken had, maar hoe had hij dat in het begin kunnen zien als ze praktisch op hem lag? Zoiets ging gewoon niet en daarbij had hij het in het begin een beetje druk gehad met het kijken of het geen Walker was die tegen hem op was gelopen. Natuurlijk was de kans miniem dat Walkers dat deden, maar je wist maar nooit tegenwoordig. Toch droop de grijns al snel weer van zijn gezicht af toen hij constateerde dat het meisje wel bang voor iets moest zijn geweest, anders had ze hem waarschijnlijk nooit van zijn sokken gelopen. Zo gauw als het meisje van hem af was, krabbelde hij snel overeind en liep-nadat hij zijn hoed van de grond gepakt had- naar de deur van de kerk om te zien of er geen eventuele Walkers in de buurt waren. Het gevoel van ogen die op zijn rug brandde, negeerde hij even volledig terwijl zijn bruine ogen de omgeving afscanden. Toen hij zeker wist dat er geen Walker in de buurt was, draaide hij zich terug om naar het meisje en beantwoordde haar glimlach. Ze zag er best onschuldig uit zo, iets dat een meisje van haar leeftijd altijd wel zou zijn in een wereld zoals deze, in zijn ogen dan. “Heb je eigenlijk geen ouders?” Schoot hem opeens te binnen en even beet hij op de binnenkant van zijn kaak toen hij het eruit gegooid had. Misschien was het een gevoelige kwestie die het meisje had willen vergeten en dan bracht hij het weer naar boven. Slim Finn, echt heel slim.

“Je kan nergens meer naar toe gaan zonder achtervolgt te worden door monsters, zo ben ik mijn arm bijna kwijt geraakt.” Voorzichtig stroopte Finn zijn mouw van zijn hemd omhoog zodat een breed litteken, dat bijna om heel zijn elleboog liep, zichtbaar werd. De Walkers hadden hem uit eens tot aan een klif gedreven en hij had zich nog net kunnen vastpakken aan een uitstekend stuk rots, maar natuurlijk niet voordat zijn arm langs een erg scherp deel geschaafd was en deze best diep in zijn vlees gesneden had. Dat was een van de keren geweest dat iemand anders zijn vel gered had en hem met veel moeite terug naar boven had weten te hijsen. Gelukkig voor hem had de man een heleboel geweten over geneeskunde, anders had hij nu heel waarschijnlijk met maar een arm rondgelopen. De man die hem geholpen had, had Finn daarna eigenlijk niet meer terug gezien en als hij eerlijk moest zijn dacht hij dat ‘ie gebeten of volledig opgepeuzeld was. Pas na een tijdje viel zijn blik op de wond in haar been en snel was ze naar zijn tas toe gelopen om er wat spullen uit te nemen zodat hij het zou kunnen ontsmetten. Op de een of andere manier wilde hij niet dat de wond zou gaan ontsteken zodat haar been misschien geamputeerd zou moeten worden. Toch vroeg hij eerst nog voor alle zekerheid of het goed was dat hij de wonde schoon maakte. Vanaf het moment dat ze toestemming gaf, pakte hij haar been voorzichtig vast pakte en de stof van haar broek verder kapot sneed met het mes dat hij tussen zijn riem uit had gehaald. Rustig stroopte hij de kapotte stof verder omhoog zodat hij de wonde goed kon zien, deed wat van de vloeistof op een doek en depte eerst het vuil langs de wond weg voordat hij naar de wonde zelf ging. Voordat hij verder ging, keek Finn even naar het meisje op en glimlachte even toen hij merkte dat ze haar ogen stevig had gesloten. Kalm en beheerst richtte hij zijn donkere ogen terug op de wonde en maakte deze volledig schoon voordat hij terug naar zijn tas liep om er een soort verband uit te halen. Soepel wikkelde hij het ding rond haar been nadat hij nog een klein stukjes stof op de wonde had gelegd en klapte eenmaal in zijn handen toen alles klaar was. “Ik ben zo voorzichtig mogelijk geweest… deed het veel pijn?” Bij hem had het namelijk geweldig veel pijn gedaan vanaf het moment dat de snee in zijn arm verzorgt werd, maar die was ook veel dieper geweest. “Mijn naam is Finn trouwens, Finn Carter.” Op zijn gemak ging hij naast het meisje op het bankje zitten en bestudeerde het litteken op zijn arm nog eens. Eigenlijk zag het er best wel raar uit als je er lang naar keek en was het best fascinerend om te zien hoe het naar de andere kant van zijn arm verdween.

TAG:Lex | WORDS:804 | CREDIT:LESLY

van **Lex** zo mei 19, 2013 3:02 am

'The fault in our stars'

Lucy was op een van de houten banken gaan zitten die nog overeind stonden in het kerkje. Ze liet haar ogen er kort door heen glijden. Alles zag er koud en verlaten uit. Waarschijnlijk was dit al het zoveelste stadje waar iedereen weg was gegaan. “Heb je eigenlijk geen ouders?” Lucy keek weer terug naar de man. Ze schudden langzaam haar hoofd. Nee ze had geen ouders. Dat haar moeder al een lange tijd weg was wist ze al. Ze had haar ook nooit gemist omdat ze zich niet anders kon herinneren dat ze samen met haar broer en haar vader was. Maar dat haar vader weg was vond ze soms moeilijk. Tegen wie moest ze anders zeggen dat ze bang was, of van wie moest ze anders leren hoe ze monsters moet verslaan.
"Ze zijn beide dood." Zei ze met een treurige toon in haar stem. Ze wist niet of haar moeder dood was. Volgens haar vader heeft ze een keer de benen genomen en is ze nooit meer terug gekomen. Hoe hard het ook klonk, maar voor Lucy was ze dood. Ze had het een plaats moeten geven en de enige plaats waar ze verder mee kon leven was als haar moeder dood verklaard zou zijn. Natuurlijk was het niet echt zo, maar Lucy had haar moeder voor haarzelf dood verklaard.
"Mijn moeder al heel lang, mijn vader is gedood door een monster." Zei ze op dezelfde toon tegen de man. De monsters die Lucy benoemde had voor iedereen een andere naam. Ze had ook wel zombies gehoord, of walkers of een andere naam. Maar voor Lucy waren het gewoon monsters. “Je kan nergens meer naar toe gaan zonder achtervolgt te worden door monsters, zo ben ik mijn arm bijna kwijt geraakt.” Lucy fronste lichtjes haar wenkbrauwen en keek naar de stof die de man oprolde. Onder het stof kwam een litteken vandaan die over zijn arm liep. Ze begreep wat hij bedoelde met bijna zijn arm kwijt geraakt. De monsters hadden hem te pakken gehad en bijna vermoord.
"Je hebt geluk gehad." Zei ze zachtjes. "Dat je hebt kunnen ontsnappen." Tot nu toe had Lucy ook alleen nog maar geluk gehad. Geluk dat ze de juiste personen had ontmoet die haar wilde helpen en geluk dat ze altijd nog zo klein en slim was geweest om goed te kunnen verstoppen.

Lucy zetten zich schrap toen ze voelde dat hij haar been vast pakte. Ze wilde nog tegen spartelen toen ze zag dat hij met een mes haar broek verder open scheurde. Dit was haar enige goeie lange broek nog. Wat moest ze nu nog aan trekken als het iets kouder was? Toen ze het doekje zag met het ontsmettingsmiddel voelde ze haar maag bijna omkeren. Ze wilde alle pijn uitbannen die ze misschien zou kunnen voelen. Ze kneep haar ogen samen en probeerde aan leuke dingen te denken. De vloeistof prikte als hel tegen de wond aan en tranen sprongen in haar ogen. Maar dat liet ze niet merken. Toen hij de wond goed schoon had gemaakt werd de pijn minder nadat hij het in een verband had gewikkeld. “Ik ben zo voorzichtig mogelijk geweest… deed het veel pijn?” Lucy opende een oog en keek even naar haar been. Daarna keek ze weer naar de man en opende beide ogen.
"Nee hoor." Antwoorden ze met een hoog stemmetje. Ze trok de stof die nu los hing om haar been los zodat de broek een lengte kreeg van net boven haar knie. Met haar zakmes sneed ze de andere broekspijp ook tot net boven haar knie.
"Je bent me wel een nieuwe broek verschuldigd." Zei ze met een brede glimlach terwijl ze de stukken stof opvouwde en naast haar neer legde. Ze wilde ze niet weggooien, ten eerste om geen sporen achter te laten en ten tweede, je wist maar nooit waar het goed voor was. “Mijn naam is Finn trouwens, Finn Carter.” Lucy schoof wat op zij zodat Finn naast haar kon gaan zitten.
"Aangenaam." Zei ze wat twijfelend. Ze had van haar vader geleerd dat ze in deze tijd nooit haar naam mocht geven. Zeker niet omdat de mensen misschien wel samen werkten met monsters, hoe aardig ze ook voor je waren. Je kon niemand vertrouwen.
"Ik ben Lex." Zei ze dan maar, het was een afkorting van haar hele naam, Lucy Elyssa Xav. Ze keek opzij naar Finn en zag dat zijn aandacht gericht was op het litteken dat over zijn arm liep. Ze keek op naar hem en daarna weer naar zijn arm. Ze ging op haar knieën zitten om vervolgend zijn linkerarm te pakken Ze streek met haar vingers over het litteken. Het voelde vreemd aan hoe de huid van normaal over ging op een hardere stuk huid. Half over Finn heen gebogen bestudeerde ze het litteken. Nog nooit in haar leven had ze zo'n groot litteken gezien.
"Hoe heb je weten te kunnen ontsnappen?" Vroeg Lucy zachtjes. Wat had hij anders gedaan dan haar vader? Hij had haar toch alles geleerd over het vluchten als de monsters dichtbij waren. Maar toch was hij gepakt en niet meer weg gekomen. Dus wat had Finn anders gedaan?

van Gesponsorde inhoud

The fault in our stars

The fault in our stars

Re: The fault in our stars

Re: The fault in our stars

Re: The fault in our stars

Re: The fault in our stars

Re: The fault in our stars