Kick ass

Sam keek naar Rose en voelde aan haar voorhoofd die warm was. Rose was al een paar dagen ziek en het leek enkel maar erger te worden. Hij moest nodig eens nieuwe medicijnen op gaan halen. Alleen was het een risico om Rose alleen te laten, maar het was ook een risico om haar mee te nemen. Maar hij had geen andere keuze dan om Rose mee te nemen. Hij zou zijn kind nooit alleen achter laten. Alleen het idee al, zuchtend depte hij haar voorhoofdje weer droog. Sam wikkelde een dekentje om haar heen en hield haar stevig vast. Langzaam zong hij haar in slaap voordat hij op pad ging. Het was beter als ze sliep, zo kon ze weinig geluid maken en kon hij zich beter consenteren op de omgeving. Hij stak zijn mes achter zijn riem maar hield de pistool in de hand. Twee maanden geleden had hij het pistool gevonden en sinds dien droeg hij het altijd bij zich. Ook al kon hij er niet bepaald mee over weg. Het ging in elk geval beter dan twee maanden geleden. Zolang hij maar op het hoofd richtte dan ging het vaak goed. Echter raakte zijn kogels op dus daar moest hij ook nog voor zorgen. Snel maar stil verplaatste hij zich door het bos. Hij was van plan om naar Atlanta te gaan. Natuurlijk niet de veiligste plaats aan gezien het vol was met walkers maar hij had geen keus. Daarbij besloot hij over de daken te gaan dat ging niet altijd makkelijk maar dat was de beste manier. In elk geval dat leek hem de beste manier. Eenmaal uit het bos keek hij om zich heen. Het was hier redelijk rustig. Voorzichtig liep hij Atlanta in. Het duurde niet lang voordat hij een kans zag om het dak op te gaan. Eenmaal daar keek hij om zich geen op zoek naar het ziekenhuis. Het moest hier ergens in de buurt zijn. Sam liep over de daken heen en sprong wanneer het moest. Gelukkig was hij hier goed in anders was hij allang op de grond beland. Hij moest er alleen aan denken dat hij kleine sprongen moest doen. Hij zou niet willen dat hij tegen de muur aan viel en dus Rose verplette. Over Rose gesproken ze leek wakker te zijn. Sam stopte even en keek naar haar. Hij was blij om te merken dat Rose niet slechter was geworden. Maar hij wist dat als hij niet op tijd was het nog mis kon gaan. Sam klom weer van een dak af en liep voorzichtig door het huis heen. Eenmaal buiten op straat zette hij het op een rennen en wist het ziekenhuis te bereiken. Langzaam liep hij door de gangen heen en hield zijn wapen voor zich. Zo kon hij meteen schieten wanneer het nodig was. Sam kwam bij een voorraad kast en probeerde hem los te maken. Natuurlijk zat hij nog op slot. Dat betekende dat nog iemand hem had proberen te openen. Kort aarzelede hij maar hij maakte de rugzak ding waar Rose in zat los en legde haar voorzichtig op de grond neer. Vervolgens trapte hij met zijn voet tegen de deur en het duurde even voordat hij los ging. Zodra hij los ging pakte hij Rose weer op en liep naar binnen. Meteen pakte hij verschillende medicijnen en gooide die in zijn rugzak. Nadat die goed gevuld was pakte hij nog wat andere dingen die van pas zouden komen voordat hij weer verdween. Eenmaal uit de voorraad kamer hoorde hij voetstappen naderen. Zacht vloekend sloot hij zacht de deur een maakte dat hij weg kwam. Sam kwam uit bij een infobalie, zonder te aarzelen ging hij er achter zitten op de grond en hield Rose dicht tegen hem aan.

Sam beet hard op zijn lip toen hij voetstappen hoorde. Het klonk menselijk, maar dat hoefde nog niet te betekenen dat die persoon te vertrouwen was. Zijn blik viel op zijn tas die iets te veel in het zicht was. Zacht wist hij die met zijn voet naar hem toe te trekken. Sam probeerde zijn adem in te houden, een van de rare dingen die hij deed als hij bang was betrapt te worden. Als de persoon niks zou horen zou hij waarschijnlijk toch wel weer weg gaan. Toen hij hoorde dat de voetstappen dichter bij kwamen voelde hij doe zijn hart wild begon te kloppen van angst. Hij hield een hand voor Rose haar gezicht zodat haar ademhaling niet goed te horen was. Natuurlijk zorgde hij wel gewoon dat Rose normaal zou kunnen ademen. "Als hier iemand is kom dan maar te voorschijn, ik ben niet van plan om je wat te doen." Hij schrok toen hij de stem zo dicht bij hoorde, het was in elk geval een man. Misschien was het inderdaad beter om te voorschijn te komen. Maar Sam besloot het maar niet te doen. Toen de voetstappen verder liep haalde hij zijn hand bij Rose weg en liet zijn lip los. Echter duurde het niet lang voor dat Rose zich begon te melden en zachtjes begon te huilen. Sam bonkte met zijn hoofd tegen het hout aan vloekte binnen monds. Dit maakte Rose blijkbaar nog meer overstuur aangezien het niet lang duurde voor dat ze harder begon te huilen. Zachtjes bewoog hij haar wat. "Niet huilen." Fluisterde hij een paar keer tot dat Rose stopte. Tja nu moest hij dus wel te voorschijn komen. Aarzelend stond hij op en hield de pistool voor zich uit. Al snel zag hij de man bij de raam staan. Hij baalde nu echt dat hij Rose nu niet een zetpil kon geven. Wie weet wat die gast wel allemaal niet van plan was. Sam hield Rose beschermd vast en trapte de tas met medicijnen naar achteren. Voorzichtig liep hij verder weg van de man tot dat hij tegen een muur aan kwam te lopen. "Ik waarschuw je, een verkeerde beweging en je gaat er aan." Ondanks dat hij dreigend probeerde te klinken was de aarzeling in zijn stem duidelijk te horen.

Hij is een beetje, tja kort xD

Een opluchting gleed door zijn lichaam toen de man zijn armen omhoog deed. Sam was opgelucht dat hij niet hoefde te schieten. Dat hij een walker neer schoot oké. Die waren niet menselijk meer en hadden geen emoties. Hij vroeg zich af of ze eigenlijk nog wel een hart hadden. Maar om een mens neer te schieten ging te ver. Hij zou het enkel doen als er geen keuze zou zijn. "Natuurlijk, dat begrijp ik." Sam hield de man goed in de gaten en keek enkele seconden naar Rose voor dat hij weer naar de man keek. Sam begon het nu toch echt warm te krijgen door de zenuwen die door zijn lichaam heen gierde. Hij was als de dood.dat er iets mis zou gaan. Het ergste vond hij nog wel dat hij Rose nog steeds geen medicijnen kon geven. Door haar koorts was de kans groter dat ze uit zou drogen wat betekende dat hij haar waarschijnlijk ook nog vocht moest toedienen. Sam mocht toch echt van geluk spreken dat hij de opleiding geneeskunde had gekozen. Zo kon hij veel beter voor rose en hem zorgen. Helaas had hij hem niet af kunnen ronden. Dat zou veel beter zijn voor hen twee. "Ik ga nu mijn pistool weg leggen, dus als je niet zou willen schieten." Sam hield hem goed in de gaten en hield het pistool wat steviger vast. Hij keek toe hoe hij zijn riem af deed en vervolgens alles op de balie legde. "Zie? Dus als jij nu ook jou wapen zou kunnen laten zakken." Sam keek twijfelend naar de wapen in zijn hand. Toch liet hij hem zakken. Aangezien hij te ver van de balie stond zakte hij door zijn knieën en legde het pistool op de grond. Langzaam ging hij weer staan en keek naar de man. Wat deed hij hier in vredes naam. Het leek er namelijk niet op dat hij hier kwam voor medicijnen. Sam was de mes aan zijn riem helemaal niet vergeten maar hij kon hem toch niet zo snel pakken. Aangezien hij dan eerst rose op zijn andere arm moest zetten. En tegen de tijd dat hij hem kon pakken was hij waarschijnlijk allang gedood door die vent. In tussen tijd pakte hij zijn tas weer op en liep naar de balie. Toch nam hij het pistool mee door hem mee te schuiven met zijn voet. Eenmaal bij de balie legde hij Rose neer en haalde haar uit het dekentje. Vervolgens pakte hij haar flesje en gaf die aan haar zodat ze wat vocht binnen zou krijgen. "Is zij van jou?" Sam knikte enkel van ja en ging vervolgens verder met Rose. Het duurde niet lang voor dat ze een zetpil had gekregen Sam kleden haar waar aan en hield haar liggend in zijn armen, hij bewoog haar zachtjes heen en weer en wachtte tot dat ze in slaap zou vallen. Zijn blik gleed af en toe naar de man om er zeker van te zijn dat hij geen problemen ging veroorzaken. "Ik neem aan dat we ieders ons eigen weg weer gaan." Veel had hij hier nu niet echt bepaald meer te zoeken. Hij had zijn medicijnen en Rose ging weer beter worden.

"Ze mag geluk hebben met een vader als jij. Of wel ja, het ziet er toch naar uit dat jij goed voor haar zorgt." Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij de man aan. Het was toch logisch dat hij goed voor Rose zorgde? Rose was zijn dochter, daarbij in deze tijden moest je sowieso goed voor iedereen zorgen. Sam volgde de bewegingen van de man toen hij van de balie weg liep. Eigenlijk voelde het een stuk veiliger aangezien hij dus verder weg was bij zijn wapens. Minder kans dat hij hem dood zou schieten mocht hij zich bedenken of het gewoon maar leuk vond. "Dank je denk ik." Sprak hij voorzichtig. Twijfelend keek hij de man aan voordat hij terug keek naar Rose. Niet zeker of hij de man wel moest vertrouwen en nu niet gewoon meteen weg moest. Maar toch bleef hij in de zelfde ruimte als de man. "Daarbij het is mijn dochter. Logisch dat ik goed voor haar zorg, ik zal er alles aan doen om haar te beschermen. Dat heb ik haar moeder beloofd." Sam beet zacht op haar lip. Twijfelend of hij hem dit wel moest zeggen. Hij streek zacht over de wang van Rose en hield haar in de gaten. Het zal wel even duren voor dat de medicijn zou gaan werken. Maar het zou vast niet lang meer duren. In elk geval hoopte hij dat. "Wil je met haar terug naar buiten?" Kort keek hij als of de man gek was geworden. Natuurlijk wou hij terug met haar naar buiten. Het was misschien niet het slimste om te doen, maar hij had geen keus. Sam kon moeilijk hier blijven in de buurt van zoveel walkers. "Ik heb geen andere keus." Toen hij zag dat Rose in slaap was gevallen gleed er een kleine glimlach over zijn gezicht. Ze was toch ook zo schattig als ze sliep. "Als je hier bent en haar iets geeft van pil wilt het wel zeggen dat ze ziek is. Denk je niet dat het beter is als ze ergens veilig is?" Zijn blik gleed weer naar de man, toen hij zag dat hij op stond hield hij meteen Rose dichter tegen hem aan. "Ja ze is ziek ja, maar ik kan hier niet blijven. En nergens is het veilig." In elk geval kende hij geen enkel veilige plek. Die waren er nu eenmaal niet meer. En zodra hij wist dat er, er eentje was zou hij de hele wereld over reizen om er heen te gaan. Het leek hem namelijk weer heerlijk om niet meer in zo'n angst te leven. Echter zou die angst nooit verdwijnen. "Wat is eigenlijk de naam van dit kleine schatje, als ik vragen mag." Wantrouwig keek hij de man aan. Waarom zou hij het in vredes naam weten. Toch besloot hij het maar te zeggen. "Ze heet Rose." Sprak hij zacht toen hij merkte hoe Rose was bewoog. Hij wou haar natuurlijk niet wakker maken nu ze weer sliep. Rust was goed om een ziekte te overwinnen. "Maar waarom wil je het weten?" Vroeg hij terwijl hij weer op keek.

"Niet alle ouders denken dat het zo logisch is." Sam keek op naar de man en dacht even naar. Eigenlijk klopte het wel. Niet iedereen dacht er zo over. Een enkeling waren alleen maar met zich zelf bezig dat ze hun kind niet eens hadden beschermd. Waarschijnlijk hadden hun het kind enkel genomen om dat het hoorde. Rose was zelf niet helemaal gepland. Nee Elan was onverwacht zwanger geworden en om eerlijk te zijn hadden ze liever wat lange gewacht. Maar toen ze er achter kwamen stonden ze er beiden achter dat ze het kind zouden houden. En het bewijs van hun liefde lag nu in zijn armen. "Die mensen zijn geen kinderen waard." Nee mensen die niet voor hun kind zorgde waren het niet waard. Sam keek weer naar Rose en beet zacht op zijn lip. Hij zou echt niet weten wat hij zou doen mocht ze ook veranderen. De kans was groot dat hij geen andere keus had om haar te doden en om haar vervolgens achter naar te gaan zodat ze eindelijk weer als gezin bij elkaar zouden zijn. Maar misschien kon hij het ook wel niet. Nee waarschijnlijk zou hij vluchten en langzaam aan kapot gaan van verdriet. "Ik weet een plek waar het veilig is. Zeer veilig zelfs. Je kan gewoon je leven leiden zoals het hiervoor was, of toch gedeeltelijk. Er is wel degelijk een plaats waar je veilig kan leven zonder dat je schrik moet hebben om te sterven." Verrast keek hij de man aan. Hij wist niks af van een plek waar je veilig was. Hij zou maar al te graag een plek willen hebben waar ze veilig waren. Zijn blik gleed weer kort naar Rose voordat hij weer naar de man keek. "Laat me raden, het kost zeker wel iets die vrijheid." Sam wou niet geloven dat die vrijheid gratis zou zijn. Iedereen zou veel betalen voor vrijheid. Als het niet geld was dan zou het waarschijnlijk wel wat anders zijn. Iets wat veel meer waarde had nu. "En als je inderdaad gelijk hebt. Waarom is die plek wel veilig?" Vragend keek hij hem aan. Dan zou het er vast wel goed bewaakt worden. Dat kon niet anders. Maar toch werd hij nieuwsgierig, mocht deze man niet liegen dan wou hij het zeker eens op zoeken. "Mooie naam." Sam knikte enkel en keek toe hoe de man weer ging zitten. Hij besloot zijn voorbeeld maar te nemen en liep naar een stoel die op de grond lag. Hij zette hem recht en voorzichtig om Rose niet wakker te maken ging hij zitten. Dit keer had hij het pistool laten liggen en voelde voorzichtig aan haar voorhoofdje. "Waarom zou er een reden zijn? Ik was gewoon nieuwschierig." Sam haalde zijn schouders op en keek weer naar de man. "Geen idee, maar tegenwoordig heeft haast alles een reden."

'Het kost werkelijk niets. Ik weet dat het moeilijk te geloven is maar zo is het.' Ongelovig keek.hij hem aan. Hij kon het echt niet geloven. Niemand gaf in deze tijd zomaar vrijheid weg. Dat kon gewoon niet. Maar wat als hij gelijk had en het inderdaad niks kosten. Zou hij er voor kiezen? Als hij dit eerder had geweten dan had elan misschien nu nog kunnen leven en hoefde hij niet alleen voor Rose te zorgen. Zo af en toe had hij moeilijke momenten maar dat wou hij nooit toegeven. Net zoals dat hij lilith tegen kwam. Ze maakte hem al snel duidelijk dat hij het niet goed deed. Op dat soort momenten voelde hij zich toch gekwetst echter liet hij dit nooit zien. "Dus ik zou er zo heen kunnen gaan en er kunnen wonen?" Vragende keek hij de man aan. Als dit inderdaad het geval zou zijn dan kon sam misschien helpen daar. Hij kon veel betekenen met de kens die hij bezat. Maar dat ging hij de man nog niet vertellen. Nee hij moest het eerst zelf zien voordat hij echt iets ging doen. Ondanks dat de man aardig deed, vertrouwde hij hem niet echt. Iets wat hij de man natuurlijk niet zou laten merken. 'Omdat ik degene ben die de leiding heeft.' Kort bekeek hij de man. Tja hij leek hem best gevaarlijk. Iemand die echt het lef had om iemand uit de weg te ruimen zonder eerst te twijfelen. Een korte rilling gleed door hem heen terwijl hij daar aan dacht. De man zou hem ook hebben kunnen doden, wat betekende dat hij of rose mee zou nemen of haar ook zou doden. Nee niemand kon zo'n onschuldig ding doden. Dat kon je gewoon niet doen. "Dus daarom is het er veilig?" De twijfelling was duidelijk in zijn stem te horen. Iets waar hij weer van baalde. 'Iedereen noemt me The Governor. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. Wie noemde zich zelf nou the governor? Achja iedereen had zo zijn of haar rare dingen en hij had dus die naam. "mijn naam is sam, sam collins." Toen Sam eenmaal in de stoel zat bedacht hij zich hoe fijn een stoel was. Iets wat toch belangrijk was ookal dacht je er niet over naar als je er dagelijks gebruik van maakte. Hij zelf echter niet. 'Daar heb je een punt.' Sam glimlachte kort naar hem voor hij weer naar rose keek. "Weet ik."