Careful with what you do.

Ok, het was misschien een slecht idee geweest om helemaal in zijn eentje op pad te gaan door de walkers die overal rondliepen en het feit dat hij nu niet altijd de meest handige persoon op de wereld was. Hij mocht van geluk spreken dat er iemand was die de walker achter hem gezien had, anders had hij waarschijnlijk een einde aan zijn eigen leven kunnen maken. Echt niet dat hij ging wachten totdat hij al net zo hersendood als de walkers was en wat rond ging lopen om zijn vrienden op te eten. Dan maakte hij er nog liever zelf een einde aan dan of moest iemand maar meteen vanaf het moment dat hij tekenen van hersendoodheid begon te vertonen een kogel of iets dergelijks door zijn hoofd heen jagen. Finn wreef even met zijn hand over zijn nek toen hem gevraagd werd waarom hij helemaal in zijn eentje buiten was. “Ik dacht dat we misschien wel nog een paar dingen konden gebruiken als messen en stuff aangezien niet iedereen in de Gevangenis een wapen heeft en… tja.” Even keek hij iets of wat ongemakkelijk naar de grond voordat hij zijn bruine kijkers terug op de man richtte. “Ik ben alleen gegaan omdat ik meestal wel goed ben in het geruisloos verplaatsen en als je anderen meeneemt kan het nogal eens fout gaan, maar eigenlijk kan ik hetzelfde ook wel aan jou vragen aangezien ik nog niet echt iemand anders in de buurt heb gezien wat dus betekent dat jij ook alleen op stap bent gegaan.” Gatcha. Dus eigenlijk was hij niet de enige die zich misschien schuldig moest voelen omdat hij tegen alle waarschuwingen in alleen op stap was gegaan. Volgende keer zou hij wel iemand meenemen voor alle zekerheid aangezien het misschien toch handig is om rugdekking te hebben zodat Walkers niet langs achteren op konden duiken en alsnog hun tanden in je vlees konden zetten. Even gleed er een rilling over Finns rug toen hij eraan dacht, maar hij schudde die gedachte snel weg en stelde zich maar voor. Eigenlijk was het gewoon uit pure nieuwsgierigheid dat hij zichzelf voorstelde in de hoop dat de ander zijn naam ook zou vertellen. De glimlach veranderde in een grijns toen de man zich ook daadwerkelijk voorstelde als Daryl. Die naam had hij al wel een paar keer horen voorbijkomen in de gevangenis, maar hij had er nooit echt een gezicht op kunnen plakken, iets wat hij nu dus wel kon doen. Daryl haalde hem uit zijn gedachtegang door te vragen of hij naar het huis heen wilde en zachtjes knikte hij. “Het is zo het enige huis in een straal van tien meter en voorzover ik weet zijn er nog maar weinig mensen die zich op de hoofdweg begeven hebben aangezien de meesten wel bang zijn dat het hier stikt van de Walkers… wat dus eigenlijk ook zo is.” Even legde Finn zijn vinger op zijn lippen om duidelijk te maken dat het even muisstil moest zijn vanaf het moment dat hij een Walker achter Daryl zag opdoemen. “Misschien een goed idee om alvast naar binnen te gaan en ons stil te houden? Er is vast wel een achteruitgang.” Zonder echt op een antwoord te wachten, begon Finn zich al richting het huis te begeven, zijn voeten zorgvuldig neerzettend. Natuurlijk hadden ze dat net nu aan de hand, net nu het leek alsof de Walkers even ergens anders heen waren getrokken.

Ok, het was misschien een slecht idee geweest om helemaal in zijn eentje op pad te gaan door de walkers die overal rondliepen en het feit dat hij nu niet altijd de meest handige persoon op de wereld was. Hij mocht van geluk spreken dat er iemand was die de walker achter hem gezien had, anders had hij waarschijnlijk een einde aan zijn eigen leven kunnen maken. Echt niet dat hij ging wachten totdat hij al net zo hersendood als de walkers was en wat rond ging lopen om zijn vrienden op te eten. Dan maakte hij er nog liever zelf een einde aan dan of moest iemand maar meteen vanaf het moment dat hij tekenen van hersendoodheid begon te vertonen een kogel of iets dergelijks door zijn hoofd heen jagen. Finn wreef even met zijn hand over zijn nek toen hem gevraagd werd waarom hij helemaal in zijn eentje buiten was. “Ik dacht dat we misschien wel nog een paar dingen konden gebruiken als messen en stuff aangezien niet iedereen in de Gevangenis een wapen heeft en… tja.” Even keek hij iets of wat ongemakkelijk naar de grond voordat hij zijn bruine kijkers terug op de man richtte. “Ik ben alleen gegaan omdat ik meestal wel goed ben in het geruisloos verplaatsen en als je anderen meeneemt kan het nogal eens fout gaan, maar eigenlijk kan ik hetzelfde ook wel aan jou vragen aangezien ik nog niet echt iemand anders in de buurt heb gezien wat dus betekent dat jij ook alleen op stap bent gegaan.” Gatcha. Dus eigenlijk was hij niet de enige die zich misschien schuldig moest voelen omdat hij tegen alle waarschuwingen in alleen op stap was gegaan. Volgende keer zou hij wel iemand meenemen voor alle zekerheid aangezien het misschien toch handig is om rugdekking te hebben zodat Walkers niet langs achteren op konden duiken en alsnog hun tanden in je vlees konden zetten. Even gleed er een rilling over Finns rug toen hij eraan dacht, maar hij schudde die gedachte snel weg en stelde zich maar voor. Eigenlijk was het gewoon uit pure nieuwsgierigheid dat hij zichzelf voorstelde in de hoop dat de ander zijn naam ook zou vertellen. De glimlach veranderde in een grijns toen de man zich ook daadwerkelijk voorstelde als Daryl. Die naam had hij al wel een paar keer horen voorbijkomen in de gevangenis, maar hij had er nooit echt een gezicht op kunnen plakken, iets wat hij nu dus wel kon doen. Daryl haalde hem uit zijn gedachtegang door te vragen of hij naar het huis heen wilde en zachtjes knikte hij. “Het is zo het enige huis in een straal van tien meter en voorzover ik weet zijn er nog maar weinig mensen die zich op de hoofdweg begeven hebben aangezien de meesten wel bang zijn dat het hier stikt van de Walkers… wat dus eigenlijk ook zo is.” Even legde Finn zijn vinger op zijn lippen om duidelijk te maken dat het even muisstil moest zijn vanaf het moment dat hij een Walker achter Daryl zag opdoemen. “Misschien een goed idee om alvast naar binnen te gaan en ons stil te houden? Er is vast wel een achteruitgang.” Zonder echt op een antwoord te wachten, begon Finn zich al richting het huis te begeven, zijn voeten zorgvuldig neerzettend. Natuurlijk hadden ze dat net nu aan de hand, net nu het leek alsof de Walkers even ergens anders heen waren getrokken.

volgende keer blijf ik van het edit knopje af --'

Een lichte frons verscheen op zijn voorhoofd toen Daryl zei dat hij wel mee zou helpen met zoeken naar nuttige dingen aangezien hij al had waar hij voor gekomen was. Het feit da thij mee wilde zoeken was niet zo heel raar, dan hadden ze tenminste allebei iets om te doen, maar dat tweede zorgde er toch voor dat de jonge man de neiging had om ernaar te vragen, maar hij hield zijn mond maar. Eigenlijk ging het hem helemaal niet aan wat Daryl hier precies deed en ergens had hij het gevoel dat het niet echt een goed idee was om het te gaan vragen. Het ging namelijk rond dat de man iemand was aan wie je beter niet teveel vragen kon stellen aangezien hij blijkbaar een redelijk kort lontje had. Achja, voor Finn maakte het opzich niet zoveel uit. Om de een of andere reden had bijna iedereen een kort lontje vanaf het moment dat ze bij hem in de buurt kwamen, waarschijnlijk omdat thij soms nogal eens een vrij rare gedachtengang kon hebben en zijn ideeën -die niet altijd erg goed waren- altijd wilde delen met iedereen die het wilde horen. Finn kon het na een tijdje toch niet laten om de vraag wat hij hier deed terug te kaatsen vanaf het moment dat hij de kans daartoe kreeg en even sloeg hij zijn armen over elkaar heen, er wel voor zorgend dat hij het mes niet door zijn arm heen stak. "Daar heb je een punt, maar je had het ook gewoon kunnen zeggen dat het mijn zaken niet zijn. Voor mij hoef je jezelf niet te verdedigen." Hij had al genoeg van anderen gehoord dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien en zijn neus niet zoveel in andermans leven moest gaan steken. Natuurlijk kende nu bijna iedereen in de gevangenis elkaars geschiedenis, wist ook wat je aan elkaar had en waarvoor je beter zelf kon zorgen. Het einde van zijn zin stierf langzaam weg terwijl zijn bruine kijkers groot werden vanaf het moment dat hij een Walker zag aankomen. Zonder verder al te veel tijd te verliezen, stelde hij op een snel tempo voor om alvast naar het huis toe te gaan zodat ze zichzelf zouden kunnen verbergen om zich daarna om te draaien en als in de gezegde richting te lopen. Als er één Walker was, zouden er vast en zeker nog wel meer zijn en zou het niet lang duren voordat ze helemaal omsingelt waren en hoogstwaarschijnlijk gebeten zouden worden. Nja, als het gebeurde, konden ze elkaar ook makkelijk in het hoofd steken. Ze zouden het dan wel tegelijk moeten doen moesten ze allebei gebeten zijn, iets dat nog wel moeilijk kon worden dan. Het kon ook zijn dat ze geluk hadden en dat ze geen een van allebei of maar een iemand gebeten werd. Bij dat laatste hoopte Finn ergens toch dat het dan Daryl zou zijn. Niet dat hij iets tegen de man had, maar hij was zijn leven nog lang niet beu. Er was nog zoveel te doen zoals een vrouw zoeken en de namen van hun eventuele kinderen bedenken en opzoek gaan naar een huisdier zodat hun kinderen er later misschien mee zouden kunnen spelen. Alhoewel, een huisdier zouden ze waarschijnlijk niet zo heel snel vinden aangezien ze waarschijnlijk allemaal al ongeveer waren opgegeten door de walkers. Ach ja, zonder huisdier zouden ze zich ook wel kunnen amuseren zeker?

Net voordat hij de deur van het huis opende, keek Finn even over zijn schouder om te zien hoeveel Walkers zich al verzamelt hadden. Zijn adem stokte in zijn keel en snel keek hij terug voor zich vanaf het moment dat hij merkte dat er zich toch al wel een twintigtal Walkers in hun buurt verzameld hadden. Great, nu was de kans op ontsnappen met nog eens tien procent gedaald. Hoewel hij vanbinnen beefde van angst, probeerde hij zich zo koel mogelijk aan de buitenkant te houden en gewoon door te lopen. Een gefrustreerd geluidje verliet zijn keel toen de jonge man merkte dat de deur niet eens een klink had en mteen stak hij zijn mes in de gleufen begon in een sneltempo aan het slot te frunniken. Gelukkig voor hem was het een redelijk oud slot en had hij al enige ervaring met het openmaken van sloten zodat de doffe klik al snel te horen was. Voor de laatste keer waagde hij even een blik over zijn schouder voordat hij de deur bijna open gooide en maakte dat hij binnen was. De adrenaline gierde door zijn lichaam heen terwijl hij zich een weg baande naar de achterkant van het huis en even liet hij zijn tanden wegzinken in zijn onderlip vanaf het moment dat hij tegen een paar pannen, die de bewoners in al hun haast hadden laten vallen, aanliep en ze een klingelend geluid maakte. “Sorry,” mompelde hij zachtjes nadat hij even in elkaar was gekrompen en zorgde er deze keer voor dat hij zijn voeten zorgvuldig neerzette. Blijkbaar waren de bewoners langs de achterdeur weggevlucht aangezien deze wagenwijd openstond en je zo een goed zicht had op de tuin. “Nu is het jou beurt om het volgende deel van het plan te bedenken.” Om de tuin heen stond een redelijk hoge muur waar ze moeilijk gewoon overheen zouden kunnen kruipen en de moed zonk Finn op dit moment echt in de schoenen.

Finn had zijn schouders alleen maar opgehaald toen Daryl zei dat hij ook makkelijk had kunnen zeggen dat niemand hoefde te weten wat hij in zijn eentje buiten de gevangenis deed. In principe maakte het niet uit dat mensen wel of niet wisten wat hij ergens deed, zolang hij zijn ding maar kon doen zonder dat iemand zich er teveel met moeide. Een van de mannen in de gevangenis had eens gedacht dat hij het veel beter kon en had Finn de hele tijd willen corrigeren, wat hem alleen maar een blauw oog en schouder uit de kom had opgeleverd. Je zou het niet snel zeggen van de jonge man, maar vanaf het moment dat mensen hem te hard begonnen te irriteren, kon hij best kwaad worden en vond hij het niet erg om ook echt duidelijk te maken dat die persoon zich met zijn eigen zaken moest bemoeien. Op dit moment was het echter helemaal niet nodig om geïrriteerd te gaan reageren daar hij de kans niet eens had om echt geïrriteerd te worden aangezien er zich al snel een hoop Walkers aan de horizon verschenen. Het was maar goed dat Finn best goed was met sloten, anders was de kans op ontsnappen echt miniem geworden. Het was dat Walkers niet erg goed kunnen zien, anders zouden ze hen waarschijnlijk het huis hebben zien binnen lopen. Dat was één voordeel, maar als hun gehoor nu ook eens aangetast zou zijn, zouden er nu veel meer mensen nog leven. De meesten waren gewoon zo dom geweest om te schreeuwen van zodra ze Walkers zagen aankomen waardoor ze binnen een minuut neergehaald waren en ofwel gebeten, oftewel volledig opgegeten.

Een zachte vloek rolde dan ook over zijn lippen toen hij tegen een paar potten aangelopen was en deze een redelijk hard geluid verspreidde. In een reflex had hij zijn handen half de lucht in geheven toen hij merkte dat Daryl zijn kruisboog op hem gericht had en snel excuseerde hij zich maar. Dat was een les om volgende keer beter op te letten waar hij liep als hij ergens naar binnen ging. "Goed idee, in iedergeval al veel beter dan als kippen zonder kop rond te gaan lopen zoals sommige anderen wel eens doen." Finn had al wel mensen zien sterven doordat ze zich niet stil hielden, maar had zijn blik meestal al snel afgewend vanaf het moment dat ze zich op hun feestmaal gestort hadden. Het was niet erg smakelijk om te zien hoe een mens aan stukken gescheurd werd terwijl het bloed alle kanten opspatte. "oh ja, die spullen," mompelde hij zachtjes toen de man hem eraan herinnerde waarom hij een stap buiten de gevangenis had gezet. Door al die Walkers en de groeiende angst was hij het gewoon vergeten aangezien hij toch even andere dingen had om over na te denken. Zonder al te veel geluid te maken, liep Fin naar het aanrecht van de keuken en trok een paar schuiven en kasten open waar hij dingen als messen en zelf eten dat nog net niet vervallen was uithaalde. Al het voedsel en een paar messen verdwenen in de rugzak die hij speciaal had meegenomen terwijl hij een deel van de grote keukenmessen aan zijn riem hing. Even staakte hij zijn zoektocht naar wapens en richtte zijn donkere ogen even op het raam waar Walkers voorbij bleven lopen. "Hoeveel zouden het er zijn?" Onbewust had hij zijn stemgeluid hard verlaagd naar gefluister en keek Daryl even vragend aan voordat hij doorging naar een andere kamer om misschien wat nuttige dingen te vinden. "Zouden we misschien nog dekens nodig hebben voor 's nachts?" Vragend stak hij zijn hoofd terug om de deurpost van de kamer terwijl hij de hoed van zijn hoofd af nam en even met zijn hand door zijn haren heen woelde zodat ze nog harder rechtop gingen staan.